Beschreibung

De meest beroemde zin die Albert Schweitzer ons naliet luidt: ‘Ik ben leven dat leven wil te midden van leven dat leven wil’. Zijn levenswil was ongemeen groot en veelzijdig. Als student nam hij het besluit om zijn beloftevolle academische en muzikale loopbaan in te ruilen voor een humanitair engagement. Hij studeerde geneeskunde en vertrok in 1913 naar Afrika om in Lambarene (Gabon) een ziekenhuisdorp te stichten. Maar ook in het oerwoud bleef hij Bach spelen, bestudeerde Kant, Nietzsche en Goethe en schreef een heel oeuvre bij elkaar. Zijn studies over Jezus en Paulus zijn grensverleggend geweest.

Vandaag krijgt ook zijn radicale ecologische ethiek van ‘eerbied voor het leven’ een profetische betekenis. Dit boek is de vrucht van een studiedag in Leuven, vijftig jaar na de dood van Schweitzer (1875-1965). Niet alleen deskundige bijdragen over zijn spirituele erfenis kwamen er aan bod maar ook getuigenissen van mensen voor wie Schweitzer een ‘heldere bron’ van inspiratie.